آیةالله العظمی حاج محمّدجعفر بن محمّد آباده‌ای فارسی (اهل صغاد یا چغاد)، عالم کامل، فقیه محقّق مدقّقٍ. از علماء بزرگ اصفهان در قرن سیزدهم هجری. سال تولد او در جایی ثبت نشده است. تنها در کتاب فارس‌نامه ناصری فوت او را در سن ۹۰ سالگی می‌نویسد.
وی در اصفهان نزد دانشمندان عالی‌قدری چون علامه محمّدابراهیم کلباسی، حاج سیّدمحمّدباقر حجةالاسلام شفتی، آقاسیّدمحمّد مجاهد به تحصیل پرداخت. دروس فلسفی و عرفان را نیز نزد ملّااسماعیل واحدالعین، سیّدرضی لاریجانی و احتمالاً ملّاعلی نوری فرا گرفت.
او از مجتهدین صاحب فتوا و مرجع امور شرعی مردم و صاحب رساله عملیه بود و تا آخر عمر در اصفهان اقامت نموده و به تدریس و تألیف و تحقیق و افتاء و راهنمایی مردم و قضاوت مشغول بود. «عظماء علماء در حضرت او خویشتن را خُرد می‌شمردند و بزرگان دین و دنیا نام مبارکش را به حرمت تمام می‌بردند. در عُلُوّ درجه فقاهت سَمُوّ مقام زهد و عبادت، همه معاصرین بر وی غبطه می‌آوردند و در ادبیات و فقه اللغة و علم رجال و درایه نیز کم‌نظیر بود» و «از هر علم کتابی در حفظ داشت». مانند «الفیه» در نحو، «زبدة» در اصول و «قانونچه» در طب و «مختصر تلخیص» در فصاحت و «تهذیب» در منطق و «تجرید» در کلام و «مختصر النافع» در فقه «او بسیار زیرک و دانا و باتدبیر به‌خصوص در مرافعات و تمام کردن آن‌ها بود. رساله عملیه نوشته و مقلدینی هم داشت و معروف است که قرار او ثبت اموراتی‌که در نزد او می‌شده بوده که من بعد اشتباه ‌کاری نشود و مزاح‌های شیرین و شوخی‌ها و خوش صحبتی‌های بسیار نظیر آقاجمال‌الدین خوانساری داشت.» 
او سرانجام در شب‌شنبه ۱۹ رمضان المبارک سال ۱۲۸۰ق در اصفهان وفات یافته و در تخت فولاد مدفون گردید. 
تألیفات وی بسیار محققانه و خوش‌سلیقه نوشته‌ شده است. از تألیفاتش به فقه جعفری، نقود المسائل در فقه استدلالی، مرایا در اصول الفقه، حاشیه بر نقد الرجال و شرح اسماءالحسنی را می‌توان نام برد